Een paar weken geleden worstelde ik me door KnippieChinees. Pas na twee paniekaanvallen snapte ik het: zinnetje per zinnetje lezen en doen, ook al snapte ik niet waartoe het zou leiden. Over de zakken van het rokje in kwestie, stond het volgende:

Steekzakken
Stik de binnenzak langs de zakingang van de voorrok + tailleband. Geef knipjes in de naad. Leg de naden onder de zak en stik de zak smal op de kant door. Vouw de zak naar binnen. Borduur met kleine rijgsteekjes op de aangegeven lijn langs de zakingang.

Ik gaf al bijna op en zou de zak er wel op het zicht inzetten, in plaats van al dat raars hierboven te doen. Misschien bestaan er mensen die onmiddellijk inzicht hebben in KnippieChinees, maar al is het maar voor die ene persoon die net zo sukkelig is als mijzelf, of in nog slechter geval, gewoon voor mezelf bij het volgend naaiproject: semi-fake-paspel, hoedoetgedat?

Madame Zsazsa (die moet niet meer gelinkt, toch?) vertelde al eens hoe ge paspel kunt faken door bijvoorbeeld het beleg van een rokje te laten piepen. Dat is evengoed toepasbaar op een zak.
Waarom doop ik de Knippie-manier dan tot semi-fake-paspel? Omdat het lijkt alsof er een koordje zit, in de fake-paspel, maar het is er niet!

Een paar afspraken:
De blauwe stof is het voorpand van de rok. Ik noem dat gewoon voorpand en niet voorrok.
De liberty-bloemetjes-stof is de binnenzak, dat is nog wel een goeie benaming van Meneer Knippie.
In het geval van dit rokje hangt er al een deel van de tailleband aan het voorpand, omdat de zak helemaal tot bovenaan het rokje doorloopt. Dat hoeft dus niet zo te zijn bij eender welke andere zak. Knijp dus even een oog dicht voor dat stuk tailleband dat daar wappert.

Leg de binnenzak met de goede kant van de stof op de goede kant van het voorpand. Stik vast op de juiste naadwaarde (bij mij 1 cm).

Oh en blame me voor het mottig overlockstiksel. Ik had wat instellingen moeten aanpassen voor ik van het overlocken van stevige gabardine overging naar het superdunne liberty-stofje.

Zorg ervoor dat het stiksel dat je net stikte precies op de zijkant ligt, zoals je kan zien op onderstaande foto.

Langs achter ziet dat er zo uit. (Wederom, let niet op dat stuk tailleband.)

 Van dichtbij zo. Als je goed kijkt, zie je het eerste stiksel precies op de zijkant liggen.

En excuus, als u nu allen met uw ogen rolt en dat allemaal al láng wist.

Pinterest was een ontdekking van je dat daar. Oon blogde en waarschuwde verslavingsgevoelige zieltjes. Ik bleef er dus mooi af, want het was niet alsof ik tijd overhad.
Maar het ding stak mijn ogen uit, serieus. Zelfs zonder account kon ik er urenlang doorklikken. Dus ik vroeg er één aan, een account. De waarheid is dat ik gewoon niet kon weerstaan aan het willen Hebben van een account aldaar, het excuus was dat ik dan juist minder tijd zou verspillen, want al het interessant gedoe kon gerepind worden en ik zou er daarna nooit meer achter moeten zoeken.

Lucas, Luke voor de vrienden, werd 5. In maart. Eens deadlines gepasseerd neem ik het er duidelijk helemaal zo nauw niet meer mee. Des te groter was de verrassing voor het kind in kwestie, want toen ik hem vertelde dat ik nog een kado voor z’n verjaardag had, zei hij alsof dat heel logisch was: “oh ja, je bent helemaal nog niet op mijn verjaardag geweest.” Ziet, het kind even flexibel in omgaan met data als ikzelf. Dus wij vierden, met drie maanden vertraging.

Eén van de eerste dingen die ik pinde was deze dinosaurusstaart. De tutorial in kwestie verdient lof, voor de foto’s, voor de uitleg. Niet moeilijk, en maximaal resultaat, het zijn van die projectjes waar een mens-met-blogdip het van hebben moet.

Tijdens de fotoshoot paste de hemel zich probleemloos aan aan het thema. Want geef toe, een drakenstaart (want het is GEEN dinostaart) komt veel beter tot zijn recht met een stel dreigende wolken aan de hemel.