Month: November 2012

Over een bijzonder kindeke.

Mijn Canon, Mijn lievelings38 Comments

Ze voegde zonder dat ze zich daar de komende jaren bewust van zal kunnen zijn een hele extra dimensie toe aan mijn reis naar Nepal. Ze zou 40 weken worden op 23 november, maar noodgedwongen vroeger ter wereld komen, dat is ten laatste op 13 november. 13 november was de dag dat ik uit de bergen de min of meer bewoonde wereld herbetrad (geen idee of dat goed Nederlands is, maar het is het enige dat plechtig genoeg klinkt) en evengoed kon ze dan al een week oud zijn want ik had dan 11 dagen in Niemandsland vertoefd.
Gelukkig was dat niet zo en zo geschiedde dat ik in een internetcafé in Pokhara, Nepal, een traan wegpinkte omdat ze zonder complicaties en gezond en wel de weg naar de wereld gevonden had.

Ze was langverwacht en zó welkom dat ze er nog een woord voor moeten uitvinden.

Juline, dochtertje van één van de topperste vriendinnen die ik rijk ben, natuurtalent op alle vlakken waarvoor een pasgeborene talent kan hebben.

IMG_2759
In Nepal zocht en vond ik: iets Nepalees dat toch niet al te Nepalees oogt, want geef toe, het kind heeft niks met dat land dus de traditionele klederdracht mag aldaar zeer schattig zijn, hier is het gewoon marginaal.

IMG_2632

Ik vond: een handgemaakt foto-album van zelfs handgemaakt papier. En ik ging het kind dan uitvoerig fotograferen en die foto’s erin plakken en het dan afgeven.

IMG_2630

Wat inhield dat ik daar alsnog met lege handen en een vage belofte voor de deur zou staan. Tot er een paar puzzelstukjes samen vielen, zijnde een doos die al lang een bestemming zocht, een arsenaal witte body’s, in alle maten tussen 50 en 80, transferpapier en een inspiratiebron.

IMG_2662

Transferpapier was mij vreemd, maar flocken geen optie. Ze zijn dan ook niet allemaal even perfect.

IMG_2640

Mijn mosterd voor de body’s haalde ik hier, maar ik bewerkte het document en maakte “maanden” van “months”. Ahja.

<aIMG_2655

IMG_2644

En u telde al bovenstaande al op? Elke maand zal ik een foto van Juline gaan maken in bijbehorende body, zodat we die foto’s één voor één in het album kunnen kleven.

IMG_2647

Ik kan al niet wachten tot 13 december.

IMG_2770

Van sommige kindjes weet je al dat je niet anders kan dan ze graag zien, omdat ze het kwadraat zijn van twee mensen die al in je hart zitten.

Namasté!

Mijn reizen40 Comments
Aangezien mijn lijf al 2 dagen compleet negeert dat ik terug in ons Belgenlandje ben, door koppig te doen alsof ergens tussen half 5 en 5 uur ‘s morgens de moment is om wakker te worden (want in Nepal is het dan al 10 uur hoor!) heb ik een overdaad aan zeer rustige uurtjes die ik dan maar vul met u voorzien van wat fotografisch bewijsmateriaal van mijn afwezigheid de afgelopen drie weken. We juichen allemaal tesamen dat dat mogelijk is, want 24 uur na mijn terugkeer ontdekte ik dat SD-kaartje nummer 2 met meer dan de helft van de foto’s twee toertjes meegedraaid had in mijn wasmachine. Met het geluk aan mijn kant, slaagde ik er twee (vreselijk lange) uren later in de foto’s te recupereren.
Dus.Namasté! Ofte de manier waarop mensen elkaar groeten in Nepal. Ik zei het bijna tegen de kassierster van de GB zondagmorgen en besefte tegelijk dat het voorbij was en is: het wonderlijke Nepal.
Ik werd er 28.
  IMG_0779
Den elentriek viel daar al eens uit.
IMG_0811
We gingen raften op een rivier die ons langs vele stukjes hemel op aarde bracht.
IMG_1492

Knal in het midden trokken we 11 dagen de bergen in. Om ontelbaar keer per dag met stokkende ademhaling een onbeschrijfelijk vergezicht te mogen aanschouwen. Om elke dag liters vieze thee met suiker te drinken, want elk grammetje energie was welkom. Om te genieten van het ritselen van bladeren, het bruisen van een rivier, het klateren van een waterval, het getjirp van allerlei vogels, de geur van vochtige boslucht.Tea with a view, het ding was acuut wat minder vies.

IMG_1835

Besparen van alle zonsopgangen die ik zag doe ik u, maar troosten met één van de meest geslaagde foto’s ervan. Geluksvlaggetjes, een dik pak wolken vele meters onder ons en de zon die vanachter de bergen kwam. Opstaan om 6 uur is wel eens erger geweest, hee.
IMG_1817
Doel van de trekking: het basiskamp van het Annapurnagebergte, deel van het Himalayagebergte. Zo’n 3000 meter boven ons vertrekpunt, te midden van 10 besneeuwde bergtoppen, enkel bereikbaar via een paadje langs waar alleen maar mensen lopen en langs waar dus ook enkel mensen als “lastdier” gebruikt worden om spullen de bergen in te dragen. Boven de boomgrens. Met ‘s nachts temperaturen tot -20°C. Zonder overdrijven was ik ervan overtuigd dat ik nooit meer warm zou worden.

IMG_2032

IMG_2039

Na de trekking, de afritsbroeken, de bergbottinen, de deodouchen, de afwezigheid van juwelen, hielden wij vrouwen ons weer met vrouwendingen bezig, de luttele dagen na de trekking.

IMG_2422

Ik had de eer om de allermooiste kindjes te fotograferen.
IMG_2201
IMG_0996
En al dat schoons mensen, stond in schril contrast. Mijn hart zei ontelbaar keer krak.
IMG_1092
Want veel mensen hebben daar weinig en ik zou ze allemaal willen geven wat ze broodnodig hebben. Ze leven op een manier waar wij ons amper iets bij kunnen voorstellen. Ze halen water in een grote kruik aan een waterpomp of een kraantje aan de rand van de straat (krak). Ze wassen hun haar bij datzelfde kraantje, of ze wassen zich in een soort rivier of beek met vies water (krak). Ze kunnen geen schoenen kopen voor hun kinderen (krak). Ze moeten keihard werken voor heel weinig geld (krak). Hun kinders dragen nooit kleren in de goeie maat en ze zijn altijd vuil, altijd (krak). Soms sturen ze hun kinderen de straat op om te bedelen met hongerige ogen (krak krak). Ze hebben alleen maar vieze onhygiënische wc’s, van die Franse gaten in de grond waar ge water in moet kappen om “door te spoelen” (krak). Ze lopen op slippers door de bergen met vele kilo’s bagage op hun rug (tot soms drie trekkersrugzakken) (krak). Ze hebben geen sociale zekerheid (krak). Ze hebben geen geld voor wegenaanleg en rijden zo al hun auto’s op geen tijd kapot, maar ze blijven ermee rijden waardoor de hoofdstad baadt in uitlaatgassen en opwaaiend stof (krak).
Maar het zijn de liefste mensen op aarde, ze zijn altijd vriendelijk en behulpzaam. Alle locals waar wij mee in contact kwamen zitten in mijn hart. Ondanks hun hard bestaan, dragen ze een levenslust waar wij van kunnen leren. Heel veel.

En één van de dingen die mij het meest bijblijft, is de kleurenpracht van Nepal. Geen dag is gepasseerd zonder geluksvlaggetjes die zich op ons netvlies brandden, zoals die bij de grootste Stupa van heel Azië (in Boudha, Kathmandu).

IMG_2348
Kort samengevat waande ik me 1000 keer in de hemel en ben ik evenveel keer gestorven. Mijn lijf protesteerde zwaar tijdens de trekking maar mijn geest was sterker. Ik zei het al, van de Zen en de bergen. Het moet waar geweest zijn, anders was ik verzekers één keer meer gestorven.

Werelddag van het vroeggeboren kind.

De mini's16 Comments

Als ik dit typ is het nog ver weg: 17 november. Dit is namelijk een geplande blogpost. Ik ging niet doen van gepland bloggen tijdens mijn verlof, maar er is er één waar ik een uitzondering voor maak en dat is voor alle kindjes op Neonatologie.

Terwijl u dit leest, hang ik hoogstwaarschijnlijk ergens hoog in de lucht of verdoe ik mijn tijd op de luchthaven van Kathmandu of Abu Dhabi. Ik zal zeker aan ze denken, aan alle kindjes die te vroeg en ongepland de veilige buik van hun mama moe(s)ten verlaten.

De Vereniging Voor Ouders van Couveusekinderen organiseert dit jaar een familiedag wat zeker terecht is, want als een kindje op neonatologie verblijft, verschuift het hele gezinsleven en draait alles om dat kindje.

Ik ga ze toch zelf in het zonlicht zetten, hier op mijn plekje. Want het is voor de dappersten op de hele wereld dat ik mag zorgen, elke dag.

5
Ik vroeg en kreeg onmiddellijk: toestemming om deze prachtige foto’s met jullie te delen. Fie Vandevin is een top fotografe die “onze” wereld heel mooi vastlegde in het UZ in Leuven. Meer foto’s vind je op de website van de VVOC.
7
De kunst is om het kindje te zien, niet de kabeltjes en plakkertjes.
Voor eens en altijd: prematuurtjes for the win. ♥
%d bloggers like this: