Aangezien mijn lijf al 2 dagen compleet negeert dat ik terug in ons Belgenlandje ben, door koppig te doen alsof ergens tussen half 5 en 5 uur ‘s morgens de moment is om wakker te worden (want in Nepal is het dan al 10 uur hoor!) heb ik een overdaad aan zeer rustige uurtjes die ik dan maar vul met u voorzien van wat fotografisch bewijsmateriaal van mijn afwezigheid de afgelopen drie weken. We juichen allemaal tesamen dat dat mogelijk is, want 24 uur na mijn terugkeer ontdekte ik dat SD-kaartje nummer 2 met meer dan de helft van de foto’s twee toertjes meegedraaid had in mijn wasmachine. Met het geluk aan mijn kant, slaagde ik er twee (vreselijk lange) uren later in de foto’s te recupereren.
Dus.Namasté! Ofte de manier waarop mensen elkaar groeten in Nepal. Ik zei het bijna tegen de kassierster van de GB zondagmorgen en besefte tegelijk dat het voorbij was en is: het wonderlijke Nepal.
Ik werd er 28.
Den elentriek viel daar al eens uit.
We gingen raften op een rivier die ons langs vele stukjes hemel op aarde bracht.
Knal in het midden trokken we 11 dagen de bergen in. Om ontelbaar keer per dag met stokkende ademhaling een onbeschrijfelijk vergezicht te mogen aanschouwen. Om elke dag liters vieze thee met suiker te drinken, want elk grammetje energie was welkom. Om te genieten van het ritselen van bladeren, het bruisen van een rivier, het klateren van een waterval, het getjirp van allerlei vogels, de geur van vochtige boslucht.Tea with a view, het ding was acuut wat minder vies.
Besparen van alle zonsopgangen die ik zag doe ik u, maar troosten met één van de meest geslaagde foto’s ervan. Geluksvlaggetjes, een dik pak wolken vele meters onder ons en de zon die vanachter de bergen kwam. Opstaan om 6 uur is wel eens erger geweest, hee.
Doel van de trekking: het basiskamp van het Annapurnagebergte, deel van het Himalayagebergte. Zo’n 3000 meter boven ons vertrekpunt, te midden van 10 besneeuwde bergtoppen, enkel bereikbaar via een paadje langs waar alleen maar mensen lopen en langs waar dus ook enkel mensen als “lastdier” gebruikt worden om spullen de bergen in te dragen. Boven de boomgrens. Met ‘s nachts temperaturen tot -20°C. Zonder overdrijven was ik ervan overtuigd dat ik nooit meer warm zou worden.
Na de trekking, de afritsbroeken, de bergbottinen, de deodouchen, de afwezigheid van juwelen, hielden wij vrouwen ons weer met vrouwendingen bezig, de luttele dagen na de trekking.
Ik had de eer om de allermooiste kindjes te fotograferen.
En al dat schoons mensen, stond in schril contrast. Mijn hart zei ontelbaar keer krak.
Want veel mensen hebben daar weinig en ik zou ze allemaal willen geven wat ze broodnodig hebben. Ze leven op een manier waar wij ons amper iets bij kunnen voorstellen. Ze halen water in een grote kruik aan een waterpomp of een kraantje aan de rand van de straat (krak). Ze wassen hun haar bij datzelfde kraantje, of ze wassen zich in een soort rivier of beek met vies water (krak). Ze kunnen geen schoenen kopen voor hun kinderen (krak). Ze moeten keihard werken voor heel weinig geld (krak). Hun kinders dragen nooit kleren in de goeie maat en ze zijn altijd vuil, altijd (krak). Soms sturen ze hun kinderen de straat op om te bedelen met hongerige ogen (krak krak). Ze hebben alleen maar vieze onhygiënische wc’s, van die Franse gaten in de grond waar ge water in moet kappen om “door te spoelen” (krak). Ze lopen op slippers door de bergen met vele kilo’s bagage op hun rug (tot soms drie trekkersrugzakken) (krak). Ze hebben geen sociale zekerheid (krak). Ze hebben geen geld voor wegenaanleg en rijden zo al hun auto’s op geen tijd kapot, maar ze blijven ermee rijden waardoor de hoofdstad baadt in uitlaatgassen en opwaaiend stof (krak).
Maar het zijn de liefste mensen op aarde, ze zijn altijd vriendelijk en behulpzaam. Alle locals waar wij mee in contact kwamen zitten in mijn hart. Ondanks hun hard bestaan, dragen ze een levenslust waar wij van kunnen leren. Heel veel.
En één van de dingen die mij het meest bijblijft, is de kleurenpracht van Nepal. Geen dag is gepasseerd zonder geluksvlaggetjes die zich op ons netvlies brandden, zoals die bij de grootste Stupa van heel Azië (in Boudha, Kathmandu).
Kort samengevat waande ik me 1000 keer in de hemel en ben ik evenveel keer gestorven. Mijn lijf protesteerde zwaar tijdens de trekking maar mijn geest was sterker.
Ik zei het al, van de Zen en de bergen. Het moet waar geweest zijn, anders was ik verzekers één keer meer gestorven.
Like this:
Like Loading...
