Vier maanden geleden werd ze geboren, twee verdiepen lager dan waar ik werk. Haar mama vroeg of ik niet eens kon binnenspringen met mijn camera en dat ik daar geen seconde over twijfelde, daar twijfelt u dan weer vast niet aan, want pasgeborenen voor mijn lens, daar teer ik nog lang op na.
Pasgeborenen hebben nogal wat werk te verrichten de eerste uren en dagen na hun geboorte. Dingen die met hun longen te maken hebben, met hun bloedsomloop, met hun spijsvertering. Dat ze dan geen energie meer overhebben om aandacht te besteden aan hun huidje, dat is begrijpelijk. Veel kindjes hebben de eerste dagen of weken een droog huidje. Van negen maanden badderen naar blootgesteld worden aan de lucht, het doet duidelijk iets met een babyvel. Free zat iets te lang in bad.
Niet dat ze er haar coolness door verloor.
Een kraamcadeau bleef uit, want wat naai je voor iemand die in de laatste maanden van haar zwangerschap (en zelfs de laatste dagen voor de bevalling) zowat fulltime achter de naaimachine zat om ervoor te zorgen dat haar buikbewoner niks tekort zou komen? Tot ik peinzend naar haar geboortekaartje keek en het naai-inspiratie-pad verliet. Ik betrok Riet in mijn idee, zij mailde me de juiste bestanden door, ik photoshopte wat.
Het drukken op canvas liet ik over aan de Hema.
Ik koos voor de voetjesfoto omdat ik die zo typerend voor haar vond. Ik zie veel uitgedroogde babyvelletjes, maar voetjes met zo’n schone tekening aan kreukels… Ondertussen zijn die natuurlijk al lang verdwenen en trekt vooral haar weelderige haarbos de aandacht. U kan ze hier uitgebreid bewonderen en een maand later kan ik rapporteren dat het er alleen maar mooier (en langer) op wordt!
Welkom Free!
Zeer zeer welkom!
Met vertraging, maar zeer zeer gemeend.
