Jullie hadden het nog te goed: in juni besloot ik last minute tot een tripje naar de zus die in Colchester woont, dat ongeveer een uurtje treinen vanaf Londen is. Omdat de zus nog met een deadline zat en Londen passeren zonder er vertoeven onoverkomelijk leek, deed ik dat: een dagje Londen. In mijn eentje. Ik ben een plantrekker, ik.

Ik stippelde in de Eurostar (ik ben ook een last-minute-plantrekker, ik) een route uit om zoveel mogelijk te doen op de weinige tijd die voor me lag. Dat begon met frisse lucht en veel zon, ‘s morgens in de vroegte bij Saint Pancras Station, waar de Eurostar arriveert. De buitenkant van het gebouw is naar adem happen en overweldigd zijn.

Borough Market had ik niet gedaan twee jaar geleden dus daar begon ik. Gezelligheid troef, daar. Ik zou willen dat dat om mijn hoek was, helaas.

Van daaruit slenterde ik wat rond, want het was niet ver van de plek waar ik zou slapen (ik boekte een kamer via Airbnb) en er moest wat tijd gedood tot ik mijn bagage mocht droppen. (Note to self: probeer daar de volgende keer sneller vanaf te raken en niet te denken: “ik neem toch weinig mee” want dat lukt nooit, nooit.)

Londen is altijd keiveel Mind the gap between the train and the platform. ♥︎

Lunchen deed ik bij The Natural Kitchen op Marylebone High Street. Omdat dat er gezond en hip uitzag.

Een beetje verder op die High Street strompelde ik een apotheek binnen, want op nieuwe sandalen aan een city trip beginnen: not a good idea. Compeed for the win, dat dan weer wel.

En dan deze gigant, daar zijn weinig woorden voor nodig, denk ik. Bij Liberty of London, daar voel ik me altijd een beetje zoals in Disneyland.

Nadien ging ik naar Covent Garden, waar ik wat rond bleef hangen, tot ik aan mijn avondprogramma kon beginnen. Covent Garden bulkt van de leuke winkels, zoals daar zijn: yoga- en andere sportklerenwinkel Lululemon Athletica. Belachelijk duur, dat allemaal, maar ook belachelijk mooi en belachelijk comfortabel en al. En ik werd er als een prinses behandeld, dat ook. Met een naambordje op mijn pashokje waarop stond “Nellah”. Ik durfde er net geen foto van maken.

En ook, met een quote in de etalage die me wel inspireert.

Niet ver daar vandaan: Neal’s Yard. Een piepklein straatje dat ik nooit ontdekt had, had ik Pinterest niet gescand op must-do’s and -see’s in Londen.

In Covent Garden verveel je je nooit.

Eten: daar had ik lang over nagedacht. In uw eentje gaan eten, ziet ge, dat is gelijk mijn ding niet. Maar ik wilde wel graag iets fatsoenlijk eten. Toen bleek dat er een Jamie’s Italian in Covent Garden was, besloot ik daarheen te gaan. Twee jaar geleden ging ik er met mijn zus eten, tijdens onze city trip naar Cambridge en dat beviel. Ik ben geen Jamie Oliver-addict maar zijn Italiaanse restaurants zijn alleszins wel de moeite. De bediening onberispelijk en met de kaart voor mijn neus viel mijn blik meteen op wat er rechtsboven stond. Een hart voor veggie, dan zit ge ook direct in mijn hart. Ik koos voor vegetarische cannelloni met 3 verschillende vullingen, want op restaurant moet een mens altijd iets eten dat hij thuis niet zou maken.

Daarna kwam waar ik enorm naar uitgekeken had en alle, maar echt alle verwachtingen werden ingelost. Binnen was fotograferen verboden, maar ik zweer u: ga daar zelf eens binnen. De musical van The Lion King was de allermooiste (en zeker niet de eerste) musical die ik in mijn hele leven zag. Gehuild mensen, ik heb gehuild, omdat ik nog nooit zoiets moois zag en hoorde. (En ook wel, omdat ik altijd huil bij the Lion King want het is wat verdrietig bij wijlen.)

Over het algemeen ben ik nogal een vroege vogel, zeker op plekken die ik niet goed ken. Dus plande ik een yogales in bij Triyoga, een yogastudio waar ik goeie dingen over las. Iets beter had ik niet kunnen bedenken: dagen die met yoga starten kunnen niet meer mis gaan, na de les (om 8u30, terwijl de stad nog aan het ontwaken was) huppelde ik van contentement terug naar mijn kamer, met onderweg een kleine tussenstop voor een gezond ontbijtje.

Dag 2 werd voor de rest een rustige dag. Wat rondhangen bij Primrose Hill, genieten van het zonnetje, een treinrit richting Colchester, ontmoeting met de zus, en dan een fietstochtje richting het idyllische Wivenhoe dat nog uitgestorvener leek dan het kleinste dorp in onze Westhoek, maar dan toch over een soortement van café bleek te beschikken dat open was, met warempel een terras aan het water.

Colchester is niet zo groot, maar wie van thrift stores houdt is er op de goeie plek. Ik heb niet eens geteld hoeveel we er deden. Ik besliste daar dat mijn nieuw appartement versierd moet worden met een vintage platenspeler. En dan ga ik platen shoppen in the UK.

De zus is, net als ik, ook nogal overtuigd van het belang van vegetarisch (en biologisch) eten, dus sleepte ze me ook mee naar de biowinkeltjes die Colchester rijk is. (Met op de foto de allerlekkerste biothee in my humble opinion.)

Colchester beschikt over een soort Diagon Alley (voor de Harry Potter-insiders). Geen idee hoe die straat heet, maar 2 jaar geleden doopte ik de straat en onder ons begrijpen we wat we bedoelen. Daar is, voor de archieven, een piepklein winkeltje waar ambachtelijk fudge wordt bereid. Doet me eraan denken dat de zus een zakje mee moet brengen met Kerst.

Die laatste dag, want de volgende ochtend vroeg al, vertrok ik weer richting Leuven (duty called) sloten we af in het park bij het kasteel van Colchester. Zonnestralen, wolken kijken, foto’s maken en een beetje lezen. De e-reader mensen, dat is echt de allerbeste uitvinding in de history of ever. Ik, het leeskindje, lees weer aan een tempo dat vertrouwd voelt.

Met mijn welgemeende sorry voor het fotobombardement: ik kon niet kiezen.

Gedraag jullie een beetje hé.

Er dient afgekickt te worden van het Engels jargon, hier. Maar vandaag moet u er nog even tegenkunnen.

Waar ik op Dag 1 de Zus uitlachte omdat ze map zei in plaats van kaart, waardoor ik misbegreep en niet vond wat ze nodig had, sprak ik vanaf Dag 3 duchtig mee in haar taaltje. In het restaurant riepen we de waiter en beiden onze eigen verslaving werd zij wild bij het zien van eender welke book shop en ik bij elke fabric shop. Soms omdat het beter klonk, soms omdat het juiste Nederlandse woord niet omhoog popte. Me dunkt dat als ik na 6 dagen verblijf in the UK al enig Nederlands begrip mis, het haar geoorloofd is na 8 maanden woonachtig zijn in en dan ook nog eens de Engelse literatuur bestuderend.

De zus studeert aan de University of Essex in Colchester en woont daar ook. Een iets kleiner dorpje vlakbij heet Wivenhoe. Voor ik het neergeschreven zag, hoorde ik het als Rivenhoe en aangezien de pedestrian road ernaartoe langs een rivier loopt, vond ik dat niet meer dan evident. De rest van het verblijf verwees ik dus naar Rivenhoe (het klonk me ook zeer Lord of the rings in de oren, Rivendell weet-u-wel).

Er was afgelopen weekend May Fair in Wivenhoe, een hippiefeest, zo bleek. En zomer en al en iedereen blij. Folkmuziek, en peace man.

Veel kraampjes met hippiedingen en handgemaakt spul, en ook vintage. Waaronder dit kleedje, in een diolenachtig stofje en precies mijn maat. De iPhone-foto’s moet u erbij nemen, ze zijn het best geslaagd als  het gaat om het betrouwbaar weergeven van de rode kleur.

De tweede keer dat mijn hart een tik oversloeg was in Cambridge. Ik voelde me er na een halve seconde thuis met zijn studenten en universiteitsgebouwen. Al zou wat meer groen in Leuven, zoals daar bij het King’s College bijvoorbeeld, wel welkom wezen.

Die hartklopping werd veroorzaakt door de aanblik van dit schattig winkeltje, schuin tegenover de tourist information (ook al zo’n woord dat standaard in zijn Engelse vorm in ons woordenboek voorkwam). Wie ooit naar Cambridge gaat, moet daar zeker passeren, bij CallyCo.

Mijn impulsiviteit kent weinig consequentie en in dit geval was het pas bij de derde passage dat ik besloot te kopen. Een praatje met de vriendelijke verkoopster later werd me toegestaan foto’s te maken in haar winkeltje, want wie geen nee zegt tegen gratis reclame must be a fool.

En de afsluiter was Londen. Groots, indrukwekkend en ook nog eens in de ban aan het raken van het Diamond Jubilee van Queen Elizabeth dat aankomend weekend met veel toeters en bellen gevierd zal worden. We deden de belangrijkste must sees. En minder belangrijke, die ook.

Zoals de Orla Kiely Shop. Love love love.

Failliet en te huur en al. Maar slimmeriken openden vlak ernaast The Notting Hill Bookshop. Nep, in feite en niet de echte, maar ge gaat daar toch maar efkes binnen.

En hier, hier wenste ik dat ik miljonair was, zo op z’n minst.

Ook in het stoffenaanbod komt naar voor hoe uitgekeken wordt naar het aanstormend Jubilee. Wat een spijt dat ik dat Londen-stofje niet gekocht heb.

Uiteindelijk beperkte ik mij tot dit stapeltje, vier meter in totaal. Ik kreeg ze mee in een zakje in het lelijkste paars dat ze konden bedenken.